Zaterdag 30 november, een uitwedstrijd voor het derde elftal naar Bruinisse. Het mooie Bruinisse waar het derde elftal in het seizoen 2015/2016 een kampioenschap behaalde. Toen ging de reis met de bus, nu ‘normaal’ met de auto. Wat minder normaal was, was de selectie die meeging.
Omdat we voor de zoveelste keer geen drie senioren elftallen konden vullen verviel het tweede. Dit resulteerde in de volgende namen op het wedstrijd formulier: Bouke Wisselink, Gerry, Kees en Michel Kloosterman, Jarno Waterham, Philip Westveer, Rico Eveleens, Danny de Leeuw (viel helaas toch af), Hidde Wisselink, Richard Driedijk, Stefan de Koster, Bram Heijstek, Mathijs Bosch (viel helaas ook af), Nadal de Jonge (wist waarschijnlijk zelf niet dat hij weer op voetbal zat) en Danny de Blaeij. De vooraf brede selectie kon dus met 12 man op pad naar Bruinisse.
De warming up speelde zich af op een veld waar net drie paarden en twee varkens op hadden staan grazen. Het was zo zwaar dat je met de gemiddelde trekker er niet door kan komen. Gelukkig mochten we naar het veld er naast verhuizen. Dit was een rubberen biljartlaken. Zolang je op je voeten blijft staan en geen schaafwonden overhoudt, is dit goed te doen.
Wisselbeleid/vlagbeleid: Coach/Trainer/Ingenieur/Speler/Superspits Philip had bedacht dat Bram mocht beginnen met vlaggen. Na 30 minuten nam Katertje Hidde het van Bram over. De laatste 30 minuten heeft Rico zijn dienst met de vlag bewezen. Rico was enkel vergeten dat hij een vlag in zijn hand had en gebruikte zijn rechterhand als buitenspelsignaal.
Goed, de wedstrijd zelf. Bruse Boys was een stuk jonger, feller en beter. Een aantal lange oude knarren en jonge beweeglijke spelers maakten het Wolfaartsdijk knap lastig. Bouke moest in de eerste helft vaak katachtige reddingen brengen om de sputterende verdediging het hoofd te bieden. Richard liet een keer zijn man compleet lopen omdat hij tegen de zon in keek bij een voorzet. Toen Bram erin kwam schoffelde hij binnen luttele seconden zijn directe tegenstander neer, onder het mom van ‘even je visitekaartje afgeven’. Wonderbaarlijk kwamen we wel op 0-1 voorsprong. Danny en Jarno hadden bij vlagen het middenveld goed onder controle. Maar het doelpunt kwam op naam van de jongste Kloosterman. Door goed druk zetten van Philip en een alerte Michel kon een slechte terugspeelbal worden onderschept en direct achter de keeper worden geschoven. Volledig tegen de verhouding 0-1. Dit was tevens de ruststand.
Over de tweede helft kan ik een heel boek schrijven. Ik heb persoonlijk, en met mij meerdere, nog nooit zo een tweede helft gevoetbald. We hebben letterlijk 40 minuten lang met 10 man op de 16-meter staan verdedigen. Gelukkig speelde Bruu het verschrikkelijk slecht uit en konden wij alle hoge voorzetten gedegen wegkoppen. Als we de bal kregen werd hij direct naar het veld ernaast geschoten of in de verte. Philip was al teruggezakt uit de spits. Michel en Stefan probeerden nog wat te bewerkstelligen maar de lucht was op een duur op. Bij Gerry was de lucht nog niet op en hij gebruikte dit om, en ik citeer: ‘Beetje oorlog stoken’. Helaas resulteerde dit in twee scheldkanonnen die elkaar over het veld het een en ander toewenste. Gelukkig zorgde de vlaggende Rico voor pure rust langs de lijn en ontstonden er geen conflicten met de trainer van het veld naast ons… (hoe krijg je het voor elkaar). Om een lang verhaal kort te maken hebben we tot de 98e minuut verdedigd. We hielden de 0-1 vast en konden spreken van een plaatselijk wonder. De scheidsrechter van dienst kon aan zijn jonge borrel en wij aan het gerstenat. Drie punten mee naar huis en een hoop nieuwe anekdotes zijn geboren.
Richard
